Ο στρατηγός που μισούσε την Ευρώπη. Ο θάνατος του Zbigniew Brzezinski και το μυαλό της Τριμερούς Επιτροπής.

Έλλειψη των αποθεμάτων ενέργειας, εξοπλισμός ανταρτών στον Τρίτο Κόσμο, οικονομική και πολιτική κρίση στην Δύση , οι ΗΠΑ που φαίνεται να χάνουν έδαφος παντού. Δεν είναι ένα σενάριο που ο καθένας φαίνεται ότι  – λανθασμένα βέβαια – υπάρχει σήμερα, αλλά μιλάμε για την δεκαετία του 70. Έτσι λοιπόν η ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική  ανακαίνιση, δόθηκε στα έμπιστα χέρια της Τριμερής Επιτροπής που ανέλαβε να πραγματοποιήσει την επίτευξη επαρκούς ελέγχου των τεχνολογικών εξελίξεων της αγοράς.

Αυτή επεδίωκε μια διεύρυνση προς την Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία, πάνω σε έναν οικονομικό και πολιτικό διάλογο με το Σοβιετικό μπλοκ. Εκείνη την στιγμή λοιπόν εμφανίστηκαν και προβλήθηκαν παγκοσμίως δυο μεγάλοι στρατηγοί, ο Henry Kissinger και ο Zbigniew Brzezinski, ο οποίος τελευταίος πέθανε την περασμένη εβδομάδα στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, σε ηλικία 89 χρονών. Πολλά ήταν αυτά που χώριζαν τους δυο μεγάλους παίχτες της παγκοσμίου σκακιέρας. Ο ένας γεννήθηκε στην Γερμανία ό άλλος στην Πολωνία και οι διαφορές τους θα τους ακολουθούσαν και στην συνέχεια.

Παραδόξως ο Kissinger, σύμβουλος του Προέδρου της «δεξιάς», Νίξον, ήταν ο μεγαλύτερος υποστηριχτής μιας αμερικανοσοβιετικής συμφωνίας ( αλλά και με την Κίνα ), μια γραμμή που συνέχιζε να στηρίζει με σθένος ακόμη και στα χρόνια του Eltsin και εννοείται στα χρόνια του Putin. Πάνω σε αυτή την γραμμή και στα συμφέροντα του Ισραήλ, έφτασε σε σημείο να συγκρουστεί με τον Νίξον που μετά αναγκάστηκε να τον καταγγείλει.

Ο Brzezinski, σύμβουλος του Carter, με θέσεις πιο «αριστερές», δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει μια αμερικανορωσσική συμμαχία, ίσως λόγω της πολωνικής του καταγωγής. Ήταν ο σύμβουλος της πρώτης και μοναδικής Αμερικανικής Διαχείρισης με την σφραγίδα της Τριμερούς Επιτροπής που όμως κατά παράδοξο τρόπο ήρθε σε τριβή με τους Ρώσσους και το Ισραήλ και υπονομεύθηκε από τον Reagan. Ξέρουμε πως τελείωσε η «κρίση» της δεκαετίας του 70: oi HΠΑ μέσα σε 15 χρόνια έγιναν η μοναδική υπερδύναμη και έκαναν ότι ήθελαν. Μέχρι να δεχθούν μια ακόμη κρίση, αυτή που οφειλόταν στην έλλειψη συνομιλιών.

Από τότε οι ΗΠΑ, ψάχνουν να βρουν μια άλλη ιδεολογία , μια καινούργια έκδοση του Κακού. Προσπάθησαν να βασιστούν στην θεωρεία του  μετριώτατου Samuel Huntington, η οποία μπορεί να υπερηφανεύεται για μια σειρά από συνεργούς όπως η Oriana Fallaci. Για το υπόλοιπο συνέχισε να ταλαντεύεται μεταξύ του Κίσινγκερ και ο Μπρεζίνσκι. Η νέα Γιάλτα, που είναι πιο περιζήτητη από τους Ρώσσους παρά από τους Αμερικάνους, βασίζεται στις διδασκαλίες του πρώτου. Ο δεύτερος ο οποίος χαρακτηρίζεται από ένα σχέδιο με  γραμμή αμερικάνικη βασισμένο σε ένα ασύμμετρο σύστημα μαζί με άλλους παίχτες , που προτείνει να βάλει τον έναν ενάντια στον άλλον. Και οι δυο προτάσεις, ότι μια επιστροφή στην Γιάλτα και αυτή της ασσυμετρίας, εφαρμόζονται σήμερα από τις ΗΠΑ, ενάντια σε όλες τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν.

Η χωρισμένη Γερμανία και  η αδύνατη Ευρώπη, είναι δυο βασικά σημεία της σκέψης του Brzezinski, που προφανώς επιδιώκει την αμερικανική κυριαρχία στον κόσμο. Είναι ένας εχθρός λοιπόν?

Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από άλλους, όπως ο Huntington που χρησιμοποιείται για δημιουργήσει  τον μπαμπούλα που λέγεται ΙSIS., μέσω των οποίων διαταράσσουν και τον έλεγχο των αρτηριών του φυσικού αερίου και του πετρελαίου και προκαλούν άγχος και φόβο στις δυτικές κοινωνίες που ήδη βρίσκονται σε διάλυση ηθική και όχι μόνο. Αλλά και εκείνος ο Kissinger ο οποίος μας έκλεισε με μια τανάλια και δεν δίστασε να αφήσει να αναπτυχθούν  οι προϋποθέσεις για τρομοκρατικές ενέργειες με σφαγές καθώς και την κατεδάφιση των εθνικιστικών καθεστώτων.

Εχθρός? Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από τους Bush, Obama ή τον  Trump. Επειδή είναι ένα ασυνήθιστο παιχνίδι πράγματι  και είναι στην μόδα, όταν «επιλέγουμε» σαν πρωταθλητές μας, κάποιους στις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις σε διάφορα επίπεδα. Μόνο στους σημερινούς καιρούς μπορεί κάποιος να παίρνει το μέρος του Trump ενάντια στην Clinton, ή και αντίθετα, ή υποστηρίζοντας τον Putin και άλλους, αντί να σκεφτεί εμάς, διότι οι άλλοι, πολύ σωστά, εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αντ’ αυτού θα πρέπει να συνεχίσουμε την πολιτική μας και να αξιολογούμε τους αλλους σύμφωνα με τις ιδιότητες τους και τα ελαττώματά τους κα όχι ανάλογα με την υποστήριξή μας και τις ιδεολογικές μας παρωπίδες.  Και ειδικά στους σημερινούς καιρούς που τα πάντα είναι μια απολίθωση και μια ιδεολογική μεταστοιχείωση.