Για όποιον γνωρίζει την ολλανδική κοινωνία, ή ακόμη καλύτερα για όποιον την γνώριζε 20 χρόνια πριν, τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών αποτελούν έκπληξη. Πριν από λίγα μόλις χρόνια, θα ήταν αδιανόητο να σκεφτεί κάποιος, όχι απλά να κάνει, κάτι ενάντια στην μετανάστευση, η οποία αποτελεί ένα θέμα ταμπού. Όλη η κοινωνία ήταν πάντα ευχαριστημένη από αυτήν την είσοδο διαφόρων εθνικοτήτων και από την ανάμιξη των διαφόρων φυλών, οπότε ήταν αδύνατον να υπάρξει κάποιος που θα μιλούσε ενάντια στην μετανάστευση και μάλιστα να πάρει στις εκλογές 13% και το πρώτο κόμμα , οι δεξιοί φιλελεύθεροι προεκλογικά θα έπαιρνα τέτοια θέση ενάντια σε τούρκους μετανάστες και θα απαγόρευαν εκδηλώσεις τους. Ακόμη και να απαγορέψουν την είσοδο ενός τούρκου υπουργού στην Ολλανδία.
Σημερά όμως είναι μια πραγματικότητα και ίσως ένα σημάδι της λαϊκής οργής ενάντια στην πολυπολιτισμική δικτατορία του συστήματος. Παρόλα αυτά, το κόμμα του Greet Wilders,, αν και μπόρεσε να μαζέψει 13% και 5 έδρες περισσότερες ώστε να φτάσει τις 20, είναι ο μεγάλος χαμένος αυτών των εκλογών διότι όλοι του δίνανε την πρώτη θέση.
Τρία είναι τα σημεία που μπορούν να εξηγήσουν αυτή την αποτυχία:
– Η ευθραυστότητα ενός λόγου μανιωδώς αντιμεταναστευτικού το οποίο δεν επηρεάζει άλλα πολιτικά ζητήματα και που λαμβάνει κάποιες φιλελεύθερες οικονομικές αρχές. Αυτό επέτρεψε στο φιλελεύθερο δεξιό κόμμα, να μπορέσει να καλύψει το χαμένος έδαφος. Έφτανε μόνο ένας μήνας μιας σκληρής κριτικής στην μετανάστευση ώστε να μπορέσει να κλέψει ψηφοφόρους από τον Greet Wilders, ο οποίος σε αντίθεση από άλλα κόμματα πατριωτικά στην Ευρώπη, όπως τα FPÖ, VB, FN, δεν είχε ενσωματώσει στις προτάσεις του ένα καθαρό κοινωνικό πρόγραμμα.
– Οι δημοσκοπήσεις και η συμμετοχή. Δίνοντας τον Wilders ως νικητή, ακόμη και δεύτερο με μεγάλο ποσοστό τις τελευταίες μέρες καθώς και υπογραμμίζοντας ότι είναι ο μεγάλος κίνδυνος ναζισμού και ρατσισμού , τα ΜΜΕ, μπόρεσαν να κινητοποιήσουν μεγάλο ποσοστό από πολίτες της Ολλανδίας με συμμετοχή ρεκόρ και το οποίο βέβαια καταδίκασε τον Wilders.
– Ως κύριο σημείο τον «ευρωσκεπτικισμο». Αποδείχνει ότι το να περιορίζεις την απόρριψη της μετανάστευσης , με την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, όπως έλεγε ο Wilders,είναι ένα μεγάλο λάθος. Βρεχιτ
Το να παρουσιάζεσαι ως η γεωπολιτική συνέχεια του Brexit και της πολιτικής του Trump – στις οποίες σίγουρα υπάρχουν πράγματα που αρέσουν – με κατανόηση για την Ευρώπη, δεν σημαίνει άλλο από το “make Ameica great, and Europe small”, μια μεγάλη παρεξήγηση ιδεολογική και στρατηγική.
Οι κάτω χώρες, ζούνε βασικά από δυο πράγματα. Από το φορολογικό καθεστώς που έχουν και προσφέρουν στις επιχειρήσεις της ΕΕ που έρχονται στην χώρας τους και από το λιμάνι του Rotterdam, μια οδός εισόδου και εξόδου για τα γερμανικά εμπορικά καράβια. Το να βγει από την ΕΕ και το ευρώ, θα αποτελούσε το τέλος αυτών των σημαντικότατων πηγών πλούτου. Και επίσης στην περίπτωση που θα δημιουργούταν ένα τείχος τελωνιακό για τα εμπορεύματα μεταξύ της Γερμανίας και της Ολλανδίας, θα υπήρχε η απλή αντίδραση από μέρους της Γερμανίας το να αντικαταστήσει το Rotterdam, με το Αμβούργο. Ο Wilders μάλλον ξέχασε ότι το πετρέλαιο της Β. Θάλασσας έχει σχεδόν τελειώσει.
Σχετικά με αυτό το παράλογο, το οποίο με τίποτε δεν το αποδέχονται οι περισσότεροι Ολλανδοί – ακόμη και αυτοί που είναι ενάντια στην μετανάστευση – εξηγεί σε μεγάλη κλίμακα της ήττα του Wilders και μπορεί να εξηγήσει στο μέλλον πιθανές ήττες σε όποιον πέσει σε αυτή την παγίδα. Διότι ας γίνει σαφές το ότι ούτε ο Wilders , ούτε η Marine Lepen, θα βγάλουν τις χώρες τους από την ΕΕ, διότι ούτε οι Ολλανδοί ούτε οι Γάλλοι στηρίζουν αυτή την ιδέα.
Χθες, ένας πολιτικός αντίπαλος στην Γαλλία, ο Jean-Marc Ayrault, υπουργός των εξωτερικών, διατύπωνε « τα συγχαρητήριά του στους Ολλανδούς για την θέληση τους να δουλέψουν για την Ευρώπη πιο δυνατά». Χαρακτηριστικό το παράδειγμα ότι οι σοσιαλιστές είναι σήμερα να μιλάνε για δυνατή Ευρώπη, ενώ κάποιοι «οπαδοί της ταυτότητας», οι ευρωσκεπτικιστές και αντιευρωπαϊστές, δείχνουν μια κάποια έλλειψη ρεαλισμού.
Λείπει κάτι το πολύ βασικό. Είναι ώρα να στοιχηματίσουμε σε μια Ευρώπη δυνατή και να σκεφτούμε με ορολογία πολιτική του 21 αιώνα. Και υπάρχει κάποιος που το κάνει ήδη και μάλιστα με έναν τρόπο ειδικό. Είναι το FPO της Αυστρίας. Είναι μια γραμμή για να ακολουθήσουμε.